Διαχωρίζοντας το πραγματικό από το φανταστικό



Βασική προϋπόθεση για τη σχέση ενός ζευγαριού είναι μια βαθύτερη προσδοκία, μια προσδοκία πληρότητας, συμφιλίωσης, ακεραιότητας. Μια φιλολογική πηγή που αναφέρεται σ’ αυτή τη βασική προϋπόθεση είναι η πλατωνική εκδοχή του αρχαίου μύθου του Ανδρόγυνου στο Συμπόσιο του Πλάτωνα.
“Πρώτα απ’όλα ήταν τρία τα φύλα των ανθρώπων, και όχι όπως σήμερα δύο, αρσενικό και θηλυκό,αλλά υπήρχε και ένα τρίτο, αποτελούμενο από αυτά τα δύο, που το όνομά του μένει ακόμα, ενώ το ίδιο έχει εξαφανιστεί:το αρσενικοθήλυκο. Ήταν τότε ένα ξεχωριστό φύλο και συνδύαζε και στην εμφάνιση και στο όνομα τα άλλα δύο, το αρσενικό και το θηλυκό. Τώρα δεν υπάρχει πλέον παρά μόνο ως λέξη και χρησιμοποιείται ως ύβρις{..}Η σωματική τους δύναμη και η αντοχή τους ήταν τρομερές, και είχαν πολύ μεγάλη έπαρση. Τα έβαλαν μάλιστα και με τους θεούς.

Ο Ζευς τότε συνεσκέπτετο με τους άλλους θεούς τι να κάμουν και δεν έβρισκαν λύση. Να τους σκοτώσουν και με τους κεραυνούς να εξαφανίσουν το γένος τους, όπως τους Γίγαντες,δεν μπορούσαν, γιατί τότε θα χάνονταν η λατρεία και οι θυσίες των ανθρώπων, ούτε πάλι να τους ανέχονται να ασχημονούν. Τέλος, ύστερα από πολλά, είχε ο Ζευς μια έμπνευση και λέει: Μου φαίνεται πως μηχανεύτηκα έναν τρόπο ώστε και να διατηρηθεί η ανθρωπότης και να παραιτηθεί από την αυθάδεια της:να γίνουν ασθενέστεροι. Τώρα λοιπόν, θα τους κόψω τον καθένα στη μέση, κι έτσι και ασθενέστεροι θα είναι και χρησιμότεροι σε εμάς, αφού θα είναι αριθμητικώς περισσότεροι…”
Η προνοητικότητα του Δία να διασπάσει τη φυσική αρχέγονη μονάδα του Ανδρόγυνου μοιάζει να μεταφέρει, στη γλώσσα της ελληνικής μυθολογίας, το αρχικά εβραϊκό και στη συνέχεια χριστιανικό μυθολόγημα της εκδίωξης του ανθρώπου από τον Παράδεισο. Και στις δύο περιπτώσεις γίνεται υπαινιγμός για την ύπαρξη μιας αρχικής μονάδας που χάθηκε εξαιτίας της ανθρώπινης έπαρσης και αλαζονείας, εκείνης της επικίνδυνης διάστασης της ζωής που οι Έλληνες ονόμαζαν “ύβρι”, που σημαίνει αυθάδης υπέρβαση των ορίων. Ο μύθος του Ερμαφρόδιτου, μαρτυρία του οποίου αποτελεί και το βιβλικό μυθολόγημα της δημιουργίας της Εύας από το πλευρό του Αδάμ, εκφράζει την ιδέα ότι ο χωρισμός και η απώλεια βιώνονται στο επίπεδο της σεξουαλικής ταυτότητας ως ασίγαστη ανάγκη επανένωσης με το άλλο, το χαμένο μισό. Εδώ η επιθυμία για συγχώνευση αναδύεται σε όλη τη δραματική της ανάγκη.
Κάποιοι λοιπόν υποστηρίζουν ότι όλες οι σχέσεις μας τείνουν στην ένωση και ότι εκείνη η ένωση μετατρέπεται σε τρυφερότητα και σεξουαλικό έρωτα όταν οι δύο πρωταγωνιστές της συνάντησης είναι άνδρας και γυναίκα. Αυτή η έλξη έχει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, αφού αυτό στο οποίο δίνει μορφή η αναζήτησή μας ισοδυναμεί, σε ψυχολογικούς όρους, με τη νοσταλγία της συγχώνευσης που βιώθηκε στην πρωτογενή σχέση. Αυτό το αρχαίο όνειρο είναι βαθιά ριζωμένο στο παρελθόν μας. Όλοι μπορούμε να ταυτιστούμε με το μύθο του γαλάζιου πρίγκηπα, την πανίσχυρη μορφή του λυτρωτή που θα θέσει τέλος στις αγωνίες μας και στο φόβο του χωρισμού. Μπορεί να μείνουμε, ίσως και για πάντα, με την προσδοκία αυτής της συνάντησης. Η ασυνείδητη λαχτάρα για επιστροφή στην αρχική κατάσταση συμβίωσης είναι αυτό που ονομάζουμε παλινδρόμηση στη μη διαφοροποιημένη κατάσταση που βιώθηκε στο σώμα της μητέρας κατά την κυοφορία και στην αμέσως μετά τη γέννηση περίοδο. Η μη διαφοροποίηση, ή κατάσταση συγχώνευσης, αντιστοιχεί σε ένα είδος παραδείσιας κατάστασης, όπου δεν υπάρχει χάσμα ανάμεσα στην ανάγκη και την ικανοποίηση αυτής της ανάγκης, όπου μητέρα και παιδί συνυπάρχουν σε μια φαινομενικά αδιάσπαστη ναρκισσιστική μονάδα. Η ευτυχία μ’ αυτήν την έννοια, και ως εκ τούτου η νοσταλγία που προβάλλεται στο μέλλον, δεν είναι ρεαλιστικά εφικτή.
Προς την κατεύθυνση της ψυχολογικής ισορροπίας, θα ήταν επικίνδυνο να εμπιστευτούμε απόλυτα την ψευδαίσθηση ότι έχουμε την ικανότητα να συγχωνευθούμε με κάποιον άλλο, γιατί αυτό θα ήταν διαστρέβλωση της πραγματικότητας, της πραγματικότητας της ζωής. Αν η συγχώνευση είναι το μοντέλο της ευτυχίας μας, μοιραία θα απογοητευθούμε. Οι προσδοκίες μας θα διαψευστούν, οι ελπίδες μας θα ματαιωθούν από τα γεγονότα και, κατά συνέπεια, οι προσπάθειες μας για συγχώνευση είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Το επόμενο βήμα είναι ενοχοποίηση του άλλου. Αυτή η διαδικασία μας επιτρέπει να αποδίδουμε την αποτυχία μας στην ανεπάρκεια του άλλου. Αν θέλαμε και μπορούσαμε να δεχτούμε την απατηλή μορφή κάποιων προσδοκιών μας, η απογοήτευση θα μετατρεπόταν σε διάλυση της πλάνης, κάτι το οποίο είναι εντελώς διαφορετική εμπειρία. Η διάλυση της πλάνης οδηγεί σε ελάττωση του φόβου για πόνο και σε ανάλογη αύξηση της ικανότητας για χαρά, διότι μας επιτρέπει να αφηνόμαστε με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στα σκαμπανεβάσματα της ζωής και να μη βλέπουμε πια τη δυστυχία σαν προσωπική κατάρα, αλλά σαν κάτι μυστηριώδες και απέραντο που δεν μπορεί ούτε να ελεγχθεί ούτε να βαδίσει απολύτως σύμφωνα με τα σχέδια μας. Το να δεχτούμε το γεγονός ότι τα πράγματα δεν μπορούν πάντοτε να πηγαίνουν όπως εμείς τα θέλουμε είναι το εκ διαμέτρου αντίθετο από το να ακολουθούμε ασταμάτητα τα δύσβατα και στρεπτά μονοπάτια των ψευδαισθήσεων μας. Στις διαπροσωπικές σχέσεις, αυτοί οι δύο τρόποι αντιμετώπισης των προσδοκιών-ο πρώτος που βασίζεται σε μια αίσθηση της πραγματικότητας και ο δεύτερος στην ψευδαίσθηση-καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τη μορφή που παίρνουν οι σχέσεις. Και πραγματικά, όταν η σχέση εμποδίζεται και φρενάρεται συνεχώς από σκέψεις πάνω στο πώς θα έπρεπε να εξελιχθεί και πώς θα έπρεπε να συμπεριφέρεται ο ένας ή ο άλλος σύντροφος, παύει πλέον να είναι μια πραγματική σχέση. Για άλλη μια φορά γίνεται αντιπαράθεση με τα δικά μας φαντάσματα. Η ζωή, με το στοιχείο του απρόβλεπτου που διαθέτει, βγαίνει από τη σκηνή για να αφήσει στη θέση της τη δική μας ιδιωτική και πενιχρή παράσταση. Ο άλλος γίνεται ο ένοχος που δεν έδωσε αρκετά, αλλά μήπως εμείς ζητούσαμε το αδύνατο;
Αυτοί οι μηχανισμοί είναι βαθιά ριζωμένοι στις πρώιμες φάσεις της ανάπτυξής μας και γι’αυτό είναι δύσκολο να αποκαλυφθούν όσο παραμένουν βυθισμένοι στο όνειρο του πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα.
Η αναζήτηση μέσα στον εαυτό μας θα μας οδηγήσει να αναγνωρίσουμε ότι δεν υπάρχει πιο ακραία πρόκληση για τις ψευδαισθήσεις μας, ως προς τη σχέση, από την υποχρέωση να περάσουμε από ένα φανταστικό σε ένα πραγματικό υποκείμενο.
“Αγάπη και Προδοσία”, Aldo Carotenuto, Εκδόσεις Ίταμος    

Οι πληροφορίες που παρέχονται σε αυτό το blog έχουν καθαρά πληροφοριακό χαρακτήρα και δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τη γνωμάτευση ή την επίσκεψη σε γιατρό ή σε εναλλακτικό θεραπευτή

Ενδιαφέροντα site

Εμφάνιση περισσότερων
Οι πληροφορίες που παρέχονται σε αυτό το blog έχουν καθαρά πληροφοριακό χαρακτήρα και δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τη γνωμάτευση ή την επίσκεψη σε γιατρό ή σε εναλλακτικό θεραπευτή
Οι πληροφορίες που παρέχονται στο blog αυτό έχουν καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα και δε μπορούν να αντικαταστήσουν τη γνωμάτευση ή την επίσκεψη σε γιατρό ή σε άλλον ειδικό της υγείας - See more at: http://master-lista.blogspot.gr/2014/11/blog-post_65.html#sthash.b5jA09ws.dpuf